‘Ons vader’, zo noemden wij, de kinderen hem. Voor de kleinkinderen was hij pépé. En voor de rest van de wereld gewoon Thierry.
Gewoon Thierry, want Thierry was gewoon. Geen grote avonturen, geen extravagante uitspattingen, geen opvallende optredens. Gewoon, op zijn manier.
Hij was gelukkig met kleine dingen: in zijn hof werken, een keertje over en weer naar Auchan, naar de vergaderingen van het Werk van de Volkstuinen, naar Stefaan gaan kijken toen die nog voetbalde en zo nu en dan eens, meestal met de auto, op reis gaan.
En op enkele van die reizen heb ik hem ook écht zien openbloeien, die keren toen hij, ons moeder en Saskia ons kwamen bezoeken in Oeganda en Kenia. Boven op het dak van onze jeep, de vlaktes afspeurend op zoek naar olifanten en giraffen. Waren het die natuur en die oneindige horizon die het hem deden? Ik weet het niet.
Toen ik een tijd geleden naar Zuid-Afrika vertrok was het dan ook evident dat hij ook daar weer zou langskomen. Maar het heeft niet mogen zijn. Het avontuur werd afgelast, hij werd uitgedaagd voor een gevecht. Een gevecht tegen een onzichtbare vijand. Een gevecht waarin hij de eerste rondes met glans won. Maar een gevecht waarin hij uiteindelijk door een totaal onverwachte mokerslag werd geveld.
Ik zal het missen, de volgende keer als ik van aan de andere kant van de wereld naar huis bel. Ik zal het missen, dat ene zinnetje dat hij altijd zei nadat hij de telefoon had opgenomen: “Ik zal nekeer ons moeder geven”. Nu zal ons moeder zelf de telefoon opnemen.
Heel hartelijk dank aan alle familieleden en vrienden die ons vader de laatste jaren, en vooral de laatste maanden, hebben gesteund met hun bezoek, telefoontje of invitatie. En dank vooral aan ons moeder voor al haar goede zorgen en haar onvoorwaardelijke steun.
Pa, je bent altijd een beetje “een stille” geweest, maar zelfs die stilte zullen we missen. Het gaat je goed.
