Kaapstad, deel 2

Met een dagje vertraging, het tweede verslag van "die kaap". Waar waren we? Oh ja, Karl heeft me afgezet aan "die berg".

De Tafelberg kan je met niks vergelijken wat je ooit als berg gezien hebt. Een plateau dat zomaar, op een paar 100-den meter van de kustlijn zomaar in het landschap staat. Meer dan 1.000 meter hoog en eens boven zo vlak als een biljart. Daar moet je dus op. En het is zwoegen, maar o zo mooi! Elke meter die je stijgt is een beloning extra. Het is steil, steiler, steilst, maar elke keer dat je omkijkt ligt de Kaap er weer anders bij. En eens je boven bent, weet je het even niet. Zover je kan zien een desolaat landschap met wat kleine struikjes op een vlak oppervlak. Maar stap je 100 meter verder, een meer dat adembenemend uitzicht op Kaapstad, de zee en net buiten de kust "Robbeneiland", het eiland waar Nelson Mandela zovele jaren heeft gevangen gezeten.

Het eiland zelf is een onvergetelijke ervaring. Je wordt er rondgeleid door ex-gedetineerden, mensen die er jarenlang hebben vastgezeten voor hun idealen, een vrij Zuid-Afrika weg van alle Apartheid. Hun verhaal, samen met de omgeving, knijpt je keel dicht. We kregen een rondleiding doorheen de hele gevangenis, met als hoogtepunt de cel van Mandela, maar het zijn vooral de verhalen die blijven hangen. Voor de kinderen van onze scholen was de ervaring nog schokkender, in die zin dat zij ook een nacht op het eiland mochten/moesten doorbrengen, maar dan wel binnen het regime zoals dat vroeger werd toegepast op de gevangenen. geen uurwerken, geen GSM's, geen iPods, maar vooral het apartheidsregime in de gevangenis. En de kinderen waren -terecht- geschokt. De blanke kinderen kregen rijst, brood en 200 gram vlees als avondmaal, de "coloreds" en Indians kregen brood en 200 gr vlees, en de zwarten 'pap' (gekookte maisbloem) en 150 gram vlees. Op zich een heel schokkende ervaring, en ik had gehoopt om het zelf te kunnen meemaken...